Нэргүй шүлэг №7

Цаг хугацаа намайг өнгөрсөн бодлоор минь булна

Цаг хугацаа намайг эргэлзээнд минь төөрүүлж орхино

Эргээд өнгөрснийг бодлоо дурслаа

Эхлээд хэрвээ цаг хугацааг ухрааж болдог байсан бол гэдэг бодол орж ирлээ

Хэрвээ  өнгөрсөн  үедээ очиж болдог бол гэж мөрөөдлөө

Хийсэн алдаагаа засчихаад л хурдхан буцаад ирэх юмсан гэж бодлоо

Хэдийгээр би алдаа эндэлээ заслаа ч

Хэзээ ч алдаа хийхгүй төгс амьдарч чадахгүй болохоор

Алдаагаа заслаа ч ирээдүйд болох том алдаанаас зугтаж чадахгүй болохоор

 Нэгэнт өнгөрсөнөө засахыг хүссэнгүй энэ л байгаагаараа амьдрахыг хүслээ

Хэзээ нэгэн цагт тэр алдаа эндэл азгүйтэл  надад тус болж байсныг би мартжээ

Цаг хугацаа алхам тутамд баярлуулж уйлуулж гомдоож харамсуулж ухааруулж мэдрүүлсээр л
   Цаг хугацаа өөрийнхөө үнэ цэнийг бахдалтайгаар өдөр бүр сануулсаар л

Өнгөрсөн амьралын алдаа азгүйтэл гуниглах үед минь  надад гуниг нэмнэ

Өнгөрсөн амьралын минь баяр баясал жаргалтай үед  минь жаргал нэмнэ

Өнгөрсөнөө сайнтай муутай ялгаагүй хамтад нь дурсамж болгон хадгалаад

Өнөөдөрийн жаргал гунигыг сэтгэл зүрх хэмээх дэвтэртээ дурсамж болгон бичсээр л

 Харин цаг хугацаа надад нас хэмээх хуудас нэмсээр л